Biz az önce açık kapıdan aceleyle girince, muhtemelen öylesine bir tesadüfle dokununca eline elim, dalına ıslık değmiş serçenin beyhude telaşına kapıldı içim.
Sen az önce öylesine, belki yalnızca ikimiz varız diye nazikçe bakıp gülümsedin. Tam da o sıra korsan bir gemi yandı ortasında büyük buz denizinin. Bir rüzgar esti, bir yaprak uçtu, eyersiz bir at dörtnala koşup dağıttı tozunu Tebai’nin.
Sen az önce muhtemelen oda bizi yutmasın diye konuşurken lacivert sesinle çorak kuyulara yeni sular yükseldi. Yeni dolunaylar düştü eski şadırvanlara, avlulara gümüş çocuklar birikti .
Sen az önce muhtemelen ben bir hayale akıp gittim diye öylesine bakınırken pencereden, bir kadın göç etti bildiği tüm şehirlerden.
Seni uğurlamaya geldim Aphareka. Doldukça taşıp, taştıkça dolan sinemi döküp önüne kendimi seninle yaşatmaya geldim.
Senden ve benden çok önce bir zamana gönderdim adını. Orada kal ve armut deyinceye kadar çıkma dışarı. Takvimlere yaklaşıp da kandırma haftaları, ayları.
Kal ve benim denizlerime koş, göğsüme sığdıramadığım gökle tanış, benden bir kuş uçur ufuklarına.
Balıkçı teknesine uzaktan salladığım elim ol. Arkandan uğul uğul akan şehri duyan kulağım ol. Günebakanlar gibi güneşe yükselen yüzüm, yağmurlu patikalarda adımlayan ayağım, baharlı hayallere düşürdüğüm aklım ol.
Gözüm ol Aphareka; duvarlar arasında gezinip, duvarlar ötesini sıladan sayan gözüm…
Pazar gürültülerine karış bir öğle vakti, seçmece bağırtılar gönder bana. Misket elmalardan koy ceplerine. Göğsünde biraz parlatıp, kaygısızca ısırdığında kulağına dolan o lezzetli sesi gönder.
Gidip bir çay bahçesine, üstüne kuş pislemiş masalardan birine otur. Sana gölge, kuşa yuva bir ağaç var baş üstünde. Bak o ağaca uzun uzun, minnetle.
Buralar çok ıssız Aphareka Buralar hiç görülmedik bir kabusta hapis. Gelme ! Bana eskilerden nihavend şarkılar söyle.
Bu gezegen hiç böyle oldu mu Aphareka? Aynı requem, aynı aynı gecede yüzlerce farklı dilde nefes buldu mu?
Ben bilmiyorum, sen de öyle. Lakin bu yaşlı kaya biliyor her şeyi. Belki milyonuncu kez sarsıyor şuurumuzu, kırılganlığımızı hoyratça yüzümüze çarpıyor.
Duyuyor musun Aphareka? Hüznünden mi susuyorsun? Bakma benim ekşi dilime. Oturup da kalma bir konak üstünde. Yürü, koş soluğun yettiğince. Rüzgarı anlat, ormanı anlat, konuşan, gülüşen, diz dize söyleşen insanları anlat bana.
Uyandığım her sabah için çiçekli umutlar asmalıyım mandalımın ucuna. Sen şimdi mavili yeşilli, cıvıltılı masallar bırak avucuma.
Kal Aphareka, düşme bugünün yollarına. Bu siyah şarkı susana dek bekle o berceste zamanda.
Şehrin meydanında teyze yanı bir banka bırakıyorum kendimi. Sırtımdaki çantayı, içimdeki telaşı, geçsin diye beklediğim zamanı da bırakıyorum.
Esmer yüzlü çocukları görüyorum önce. Boya sandığında yetenek yarıştırırken nasıl eğlendiklerini izliyorum.
Rengarenk, her biri bir başka çizgi kahramandan mütevellit koca bir balon demeti beliriyor arkalarında. Baloncu, sattıklarının altında siyah beyaz bir figür gibi duruyor.
Kırmızı kapaklı bir defter çıkınca ortalığa, teyze şöyle bir süzüyor profilden seyrettiği yüzümü, kalem tutan elimi. Görmüyorum, belki sadece hayal ediyorum.
Gelip geçiyor birbiri ardına başlar, omuzlar, kollar ve ayaklar.. Annesinin, küçük elinden çekiştirerek yürüttüğü ufaklık giriyor sahneye. Henüz bizimle tanıştırmadığı yaygarası boğazından döküldü dökülecek.
Arkamda şıngırdayan zincirin sesiyle kavga eden bir havlama başlıyor. Müziğin notaları arasına düzensiz aralıklarla diziyor kerata, bunu da seviyorum.
Rüzgar… Ben diyeyim mayıs şefkati, sen de ekim merhameti. “Sana yakışıyor mu bu haller?” diyesim var şubata, onun olayı benden karışık, susuyorum.
Her gördüğümde yolumu değiştirdiğim el ilanı dağıtıcılardan biri atlıyor sahneye. Her uzattıklarında kararlı bir “istemiyorum” la hız kesmeden devam ederim yola, şimdi, bana doğru gelmesin diye gözlerimi onsuz bir yerlere kaçırıyorum. “Ona da yazık!” diye bir fısıltıya yakalanıyorum her keresinde ama yaştan olsa gerek epey eksilttim ortalığa saçtığım kabulleri. Bu yüzden, beni yenmesini beklemeden sonraki kareye geçiyorum.
Havanın şaşkınlığına şaşırmış sarı beyaz bir köpek serilmiş yatıyor orta yere, gelip geçeni izliyor, sanırım keyiflice.
Sıradan bir hafta içinin sıradan bir öğle arasında , kulaklığımdan içeri sızan güzel bir melodi, sıradan olan her şeyi yazılası bir hikayeye dönüştürüyor.
07:30… Karanlık… Yarım saat var ilk ışığı görmeye. Bana geldiğinde uzak durduğum, elime almaktan imtina edip, kenarından kıyısından seyrettiğim şeye gidiyorum; kara…
10 santigrat derece de soğuktur benim için, -1 diyorlar, peki diyorum. Hafta sonu geldiğinde kendini yollara vuran şehir zedeler kervanına iliştirdim adımı. Pantolonlar, montlar, tozluklar alıp doldurdum sırt çantamı. Gitmek az kalır, kaçıyorum.
Yarı uyur, yarı uyanık, şehir merkezinden bir saat uzaklıkta ve neredeyse yirmi yıl geçmişte yaşayan kasabada duruyor araç. İçinde soba yanan küçük bir kahvehaneye toplaşıp simit, peynir, çay kahvaltısı yapılıyor. Pazarın soğuk sabahında “burada ne işleri var” dediğimiz amcalar muhtemelen aynı soruyu bizim için soruyor.
Tekrar yola koyulduktan sekiz dakika sonra ayak basıyoruz kente küsmüş beyaza. O vakit, bir şarkı lazım oluyor yola dolamalık. “Benim meskenim dağlardır dağlar “ diyor tanıdığım biri.
“Şehirler bana bir tuzak insan sohbetleri yasak uzak olun benden uzak benim meskenim dağlardır dağlar…”
Tırmanırken yetmiyor nefes, susuyor şarkılar. Yüksek soluklardan hariç, adımlardan artan gıcırtılı bir nakarat kalıyor geriye. Masal tozu üflenmiş bir rota başlıyor sonra. Isınan vücutlar birer birer atıyor fazlalıkları. Önde iz açanlar, arkada izden gidenler, tek sıra bir sessizlikte buluşuyor.
Gökyüzü açık, yer yer hafif bir rüzgar yokluyor ensemizi. Sırtımda ter, parmaklarımda buz, gidiyorum. Her yokuşun bir inişi vardır diye teselli bulup, mecazına sırt dönen cümleye gülüyorum.
Elimde, uzayıp kısalan havalı bir çubuğu sağa sola saplayıp dengemi bulmaya çalışıyorum orman patikasında. Az sonra orta şiddetli bir darbe alıyor başım. Kim bilir ne vakit kırılıp öylece asılı kalmış bir dal parçası…
Yavaş yavaş başlıyor oflamalar, sık sık duyuluyor “ne zaman sonlanacak bu yokuş tırmanmalar?” “Az kaldı.” diyor öncü. “Az ötesi yol.” Yoldan az ötesi zirve. Zirve… Ne heybetli kelime.
Sıklaşınca nefes alışlar yeni bir şarkı lazım oluyor. “Karda zordur yürümek anladım gelmeyecek…” Azdan biraz fazla zaman sonra varıyoruz bir yere; ağaçsız, korunaksız. Giyiliyor rüzgarlıklar, eldivenler yeniden takılıyor. İleride, güneşin torpil geçtiği bir sırtın arkasına devriliyor çantalar. Termoslardan çaylar, kahveler dökülüyor, atıştırmalık nevaleler elden ele geziyor.
Çok beklemek, terli tenlere iyi gelmezmiş diye yükünü topluyor ekip. Yeni izler açılıp, ardı sıra gidiliyor. Sonra, bir ses çalınıyor kulağıma. Kapşona vuran sert rüzgardan hariç, az tanıdık, az yabancı… Zirvenin şarkısı gibi, nereye dönsem benimle yürüyen neredeyse notalı bir melodi… Sonra elimdeki havalı çubuğu fark ediyorum, delikli batonu… Karda zordur yürümek; lakin gülümsüyorum. Kar kavalım sağ yanımda, küçük, sabırlı adımlar atıyorum.
Bir ritim tutturuyorum içeriden. Moderato bir yürüyüşün içine koyuyorum göreceye aşık zamanı, soğuğu ve rüzgarı. Biriken katmanın üzerinde, çöldeki kum taneleri gibi uçuşuyor kar. Ayak izlerimiz, karnında açılmış yara izi gibi bölüyor tabakayı. Birkaçının ardından, az birazının önünden yavaşça yükseliyorum.
Ne güzel şey varmak! Ne güzel bir his, kırılıp düşecek gibiyken dizlerin, uzanan bir eli tutmak. Yorulmuş bedenlerde, zoru geride bırakmanın haklı saadetini okumak ne güzel! Kurguyu duraklamaya alıp, bir anlığına da olsa gerçeğe dokunmayı hayal etmiş bir avuç insanla yan yana yürümek ne güzel! “Yapma” diyen uykulu bir nefse inat yollara düşmek, bin altı yüz metre yükseklikte yalnızlığınla ve güçsüzlüğünle yüzleşirken, düzensiz melodisiyle kana taze bir direnç yükleyen kar kavalıyla tanışmak ne güzel!
İniş vakti… Ayağımda cız eden eklemsel bir acı, önümde yeni yıl kartpostalı gibi uzanan manzara, düşe kalka alçalıyorum. Yine uğranacak aynı kahveye, sıcak ince bellide parmağın buzu kırılacak. Bu kadınlı erkekli kentli takımı gözden kayboluncaya kadar incelenecek, belki tavla sohbetine katık edilecek. Son güçleriyle basamağı çıkıp koltuklarına yerleşenler, karlı tepelerden, baton melodilerinden temaşalı kalabaklıklarına, sıkışık, korna çığırtılı yollarına, iş yeri denilen üç duvar bir pencere kutularına geri dönecek. Geri dönüp, bir sonraki için sabırla bekleyecek.
Yarasa mağaraya tutunuyor, örümcek ağa, cambaz ipe, fidan toprağa… Yağmur buluta tutunuyor, akrep yelkovana, balıkçı ağa, ağ deryaya…
Yemekleri hazırlıyor, sofrayı kuruyor. Ortasına, nereden bulduysa üç dal hanımeli koymuş, kapı çalsın diye bekliyor. Kadın, kokuyu takip edip keyifle sofraya oturacak, gözünün içine içine bakıp “Ellerin dert görmesin, harika olmuş !” diyecek adama tutunuyor.
Çalışmaktan gecesini gündüzüne katıyor adam. Eve geldiğinde çocuklar yeni yatmış oluyor. Karısını, üzerinde inceden bir battaniye ile aynı kanepede uyuklarken buluyor hep. Uykularında seviyor çocuklarını. Yeni ayakkabılar, oyuncaklar koyuyor yanı başlarına. Sabah olunca uyanmalarından önce çıkıp yola koyuluyor, kağıtların, imzaların, çalan telefonların arasından geçiyor. Adam, çalıştıkça büyüttüğü işine tutunuyor.
Yirmi bir yaşında kız. Dupduru, bahar kokulu. Görenler durup bir daha bakıyor. Biliyor kız; güzel, çok güzel. Geçtiği yerde yeni filizler boy veriyor. İki kelime söz etmek için yarışıyor oğlanlar. Kız, aynadaki yansımaya tutunuyor.
İlkokula başladı çocuk. Akşamları ödevlerine yardım ediyor. Hafta sonları yüzme, resim, dil kurslarına götürüyor. “İşi bırakmasaydın geleceğin parlaktı.” diyor tanıdıklar, iç çekerek “Evet” diyor. Ama çocukla kimse ilgilenemiyor onun kadar. İstiyor ki, yapamadığı ne varsa onda vücut bulsun, olamadığı kadın o olsun. Anne, kopyala yapıştır hayaller yüklediği çocuğuna tutunuyor.
Dünyaya tutunuyor ay, bardağa tutunuyor çay. Baca çatıya, tokmak kapıya, kuş yuvaya, düş uykuya tutunuyor.
Araba çok güzel. Beyaz, gelin gibi. Her gün bir rüyaya binip gidiyor adam. Direksiyonu her tutuşunda sanırsın ki sultan tahtına oturuyor. Aldığından beri gözünden sakınıyor. Kaputa toz değse toza, az yokuşa sürse motoru bunaltan yola düşman oluyor. Daha beş yıl maaşın yarısını bırakacak bankada ama olsun ! Masaya bir bırakıyor ki anahtarı, o biçim! Gelip gören “hayırlı olsun” dedikçe, sıkışan kalbi ferahlıyor. Hayata dair üç cümlesi yok peş peşe edecek ama ne gam! Masadaki anahtara tutunuyor adam.
Yeni yaptırdı perdelerini. Koltuk takımına uymuyor diye hayıflanıyordu epeyden beri. Komşular bayılıyor zigon sehpalarına, benzerini bir türlü bulamadıkları kahve fincanlarına. Onlar bayıldıkça daha çok çağırıyor kadın. Yeni yeni, leziz mi leziz tarifler buluyor. Sırayla herkesi arıyor, müsait olanı çaya bekliyor. Sonra tariften, servis peçetesinden, Gülseren Hanım’ın zevksiz etajerinden bir sohbet ballanıyor. Vakti gelip gidenlerin ellerine tabaklar tutuşturulup başka hanelere çıkartmalar yapılıyor, fırının buharı yeni burunlar fethediyor. Kadın hünerli ellerine, gönül çalan öteberisine tutunuyor.
Rüzgar güze, çiçek güneşe, gülüş gülüşe… Kalem deftere, yazar, yeni söylenecek söze tutunuyor. Çünkü her şey, bir şeye tutunmazsa, “hiçbir şey” oluyor.
Demlik Edebiyat 