Tarif etmemi ister misin ne yöne dönsen içinde bir yerlere batan o dikeni?
Hayat o kadar büyük bir lokmaydı ki, yutamadın. O lokmayı başkalarıyla paylaşmak, bölüşmek, küçük parçalara ayırmak istedin. Ve kimi davet ettiysen, çaldı gitti hepsini değil mi?
Adam
Hayatı yutmaya niyetlenmedim ben. Yalnızca, onda erimekten kurtulmayı diledim. Ben pamuklu, parfümlü cümleler düşlerdim, sen, şimdi olduğunca, dikenlerini kuşanıp gelmeyi severdin. Gündüzümü karanlığa boğardı kadife perdelerin, açardım, dayanamaz, uzanıp örterdin. İstedim, kaybettim, gittim.
Sular temizlenince ve “ama”sız telaşlara kapılınca kalbim yeniden denedim. Her giden götürdüyse de bir şeyler seninle olduğu kadar hiç eksilmedim.
07:30… Karanlık… Yarım saat var ilk ışığı görmeye. Bana geldiğinde uzak durduğum, elime almaktan imtina edip, kenarından kıyısından seyrettiğim şeye gidiyorum; kara…
10 santigrat derece de soğuktur benim için, -1 diyorlar, peki diyorum. Hafta sonu geldiğinde kendini yollara vuran şehir zedeler kervanına iliştirdim adımı. Pantolonlar, montlar, tozluklar alıp doldurdum sırt çantamı. Gitmek az kalır, kaçıyorum.
Yarı uyur, yarı uyanık, şehir merkezinden bir saat uzaklıkta ve neredeyse yirmi yıl geçmişte yaşayan kasabada duruyor araç. İçinde soba yanan küçük bir kahvehaneye toplaşıp simit, peynir, çay kahvaltısı yapılıyor. Pazarın soğuk sabahında “burada ne işleri var” dediğimiz amcalar muhtemelen aynı soruyu bizim için soruyor.
Tekrar yola koyulduktan sekiz dakika sonra ayak basıyoruz kente küsmüş beyaza. O vakit, bir şarkı lazım oluyor yola dolamalık. “Benim meskenim dağlardır dağlar “ diyor tanıdığım biri.
“Şehirler bana bir tuzak insan sohbetleri yasak uzak olun benden uzak benim meskenim dağlardır dağlar…”
Tırmanırken yetmiyor nefes, susuyor şarkılar. Yüksek soluklardan hariç, adımlardan artan gıcırtılı bir nakarat kalıyor geriye. Masal tozu üflenmiş bir rota başlıyor sonra. Isınan vücutlar birer birer atıyor fazlalıkları. Önde iz açanlar, arkada izden gidenler, tek sıra bir sessizlikte buluşuyor.
Gökyüzü açık, yer yer hafif bir rüzgar yokluyor ensemizi. Sırtımda ter, parmaklarımda buz, gidiyorum. Her yokuşun bir inişi vardır diye teselli bulup, mecazına sırt dönen cümleye gülüyorum.
Elimde, uzayıp kısalan havalı bir çubuğu sağa sola saplayıp dengemi bulmaya çalışıyorum orman patikasında. Az sonra orta şiddetli bir darbe alıyor başım. Kim bilir ne vakit kırılıp öylece asılı kalmış bir dal parçası…
Yavaş yavaş başlıyor oflamalar, sık sık duyuluyor “ne zaman sonlanacak bu yokuş tırmanmalar?” “Az kaldı.” diyor öncü. “Az ötesi yol.” Yoldan az ötesi zirve. Zirve… Ne heybetli kelime.
Sıklaşınca nefes alışlar yeni bir şarkı lazım oluyor. “Karda zordur yürümek anladım gelmeyecek…” Azdan biraz fazla zaman sonra varıyoruz bir yere; ağaçsız, korunaksız. Giyiliyor rüzgarlıklar, eldivenler yeniden takılıyor. İleride, güneşin torpil geçtiği bir sırtın arkasına devriliyor çantalar. Termoslardan çaylar, kahveler dökülüyor, atıştırmalık nevaleler elden ele geziyor.
Çok beklemek, terli tenlere iyi gelmezmiş diye yükünü topluyor ekip. Yeni izler açılıp, ardı sıra gidiliyor. Sonra, bir ses çalınıyor kulağıma. Kapşona vuran sert rüzgardan hariç, az tanıdık, az yabancı… Zirvenin şarkısı gibi, nereye dönsem benimle yürüyen neredeyse notalı bir melodi… Sonra elimdeki havalı çubuğu fark ediyorum, delikli batonu… Karda zordur yürümek; lakin gülümsüyorum. Kar kavalım sağ yanımda, küçük, sabırlı adımlar atıyorum.
Bir ritim tutturuyorum içeriden. Moderato bir yürüyüşün içine koyuyorum göreceye aşık zamanı, soğuğu ve rüzgarı. Biriken katmanın üzerinde, çöldeki kum taneleri gibi uçuşuyor kar. Ayak izlerimiz, karnında açılmış yara izi gibi bölüyor tabakayı. Birkaçının ardından, az birazının önünden yavaşça yükseliyorum.
Ne güzel şey varmak! Ne güzel bir his, kırılıp düşecek gibiyken dizlerin, uzanan bir eli tutmak. Yorulmuş bedenlerde, zoru geride bırakmanın haklı saadetini okumak ne güzel! Kurguyu duraklamaya alıp, bir anlığına da olsa gerçeğe dokunmayı hayal etmiş bir avuç insanla yan yana yürümek ne güzel! “Yapma” diyen uykulu bir nefse inat yollara düşmek, bin altı yüz metre yükseklikte yalnızlığınla ve güçsüzlüğünle yüzleşirken, düzensiz melodisiyle kana taze bir direnç yükleyen kar kavalıyla tanışmak ne güzel!
İniş vakti… Ayağımda cız eden eklemsel bir acı, önümde yeni yıl kartpostalı gibi uzanan manzara, düşe kalka alçalıyorum. Yine uğranacak aynı kahveye, sıcak ince bellide parmağın buzu kırılacak. Bu kadınlı erkekli kentli takımı gözden kayboluncaya kadar incelenecek, belki tavla sohbetine katık edilecek. Son güçleriyle basamağı çıkıp koltuklarına yerleşenler, karlı tepelerden, baton melodilerinden temaşalı kalabaklıklarına, sıkışık, korna çığırtılı yollarına, iş yeri denilen üç duvar bir pencere kutularına geri dönecek. Geri dönüp, bir sonraki için sabırla bekleyecek.
Mürekkebe bulanmış arı gibiyim; kanat çırpacak kadar özgür, uçamayacak kadar esirim, öylesine mahkum, öylesine meftunum!
Bir Adam
Yine de değerlisin. Bir hamam böceği ya da sinek değilsin, çalışkan bir arısın sen. Ayağına yapışan şey pislik değil, çamur değil, mürekkep… Pekala uçarsın istersen ama tutmuş seni sanki mürekkep, ayağından değil de iğnenden…
