gün batımında
masama dost olan denize kıyı sakin köyleri…
Keyfine göre güne günaydın deyip incik boncuk tezgahını açan kadınların, sokak yalnızlığı giyinene kadar kapısını kapatmayan, son müşterinin yanındaki sandalyede geceyi demlendiren nazik adamların kendilerine durak seçtiği cumba altı dükkanları…
Ben küçük yerleri severim.
Birbirine
selam vere vere, arka sokaktaki fırından çıkan, aldığı beş simitten üçünü evine
gidene kadar dağıtıp, kısık ateşte demlenmiş çayının yanında beyaz peynir, zeytin
ve domatesle balkonlarında bereketli kahvaltılar yapan insanları…
Ben küçük
yerleri severim.
İhtişamı ağaca, güneşe, suya ve dağa bırakıp, kendine papatyadan taç yapmış çocuklar gibi, mütevazi güzellikleriyle içime baharlı yollar açan
ve gitmek
zamanı geldiğinde, hüznü burun kemiğime takı yapan…
Ben küçük
yerleri severim.
Bu küçük yerlerin Monet tablolarına benzeyen avlularında kaynayan reçelleri, anne eli değmiş mezeleri, yüzünde unuttuğu akşamdan kalma tebessümüyle şapkasının altında şekerlemeye çekilmiş bakkalı, begonville aşk yaşayan balkonları…
Bu yüzden
Ege bir tutkudur bende.
Kızışan sıcaklıkla birlikte, çırpınışlarını giderek yükselten cırcır böceklerine imrendiğim yerdir.
Akdeniz’de
asla bulamayacağım,
güneşin
yorduğu derimde tatlı tatlı gezinen meltemin şefkatli sarılışıdır.
Marmaris’in
inci gibi derinlerinde sakladığı Selimiye’nin yeri özeldir bu yüzden. Sabahın
erken saatlerinde, bir seromoni gibi, sohbet ede ede yüzen şapkalı kadınları
kaç yerde görür insan?
Balkonda kahve içer gibi, mümkün olan en az devinimle ve aralarındaki mesafeyi hiç yitirmeden yaptıkları bu sabah sohbetinin seyircisi olmak bile güzeldir. İskelemin önünden geçip gider ve ben kim bilir hangi kitabın kaçıncı sayfasını çevirirken tekrar görünürler. Aradan en az bir saat geçmiş olur ve sanki doğduklarından beri sudan çıkmayan hasır şapkalı deniz kızları gibi hiçbir yorgunluk belirtisi göstermeden geri dönerler.
Losta Sahil
Evi’nin ahşap iskelesi gündüze ayrı,
geceye ayrı bakar Selimiye’de. Gündüzün temiz mavisini, gecenin yakamozlu
siyahını burun deliklerimden, göz bebeklerimden ve derimdeki milyonlarca
gözenekten içime taşır. Arkamda,
uyuduğum beyaz kulübe, önümde, bakmakla eskitemediğim bir genişlik, içime
doldurmakla doyamadığım iyot kokusu var iken, saniyeler, saatlerce genişlesin
isterim.
Orta yaşın seyr-ü sefererinde, aranır oluyormuş tecrit. Davranışsal evrimi gecikmiş kalabalıkların içinde alınmıyormuş nefes. Bunu anladığınmdan beridir, yüzerken, bir şekilde rüzgarla savrulup gelmiş bir ambalajla karşılaştığında, yakalayıp iskeleye bırakan insanların diyarında ölene değin kalasım ve bu inceliğe sahip olmayan diğerleriyle, yalnızca fiziksel olarak süren tek bağımı da koparasım var.
Çoğunluğu değiştiremeyeceğimi anladığım günden beri, aynı rüyaya inandığım azınlıkla kendi masalımı yazasım var.
Bir kitap, bir sırt çantası ve rahat bir ayakkabı sizin cennetinizin giriş enstrümanları olabilir.
Bazılarımız insan izinin görünür olmadığı bir doğa parçasına serdiği çadırlara kurar tahtını, bazıları göz kamaştıran mimarileri ve evlerimizden daha konforlu olanaklarıyla dizayn edilmiş otellerin havuz başlarına…
Nihayetinde cennet dediğimiz, bizi dünyanın kalanından sıyıran huzurlu bir ödül değil midir?
İnsan ki, hiç benzemez birbirine. Renkleri, sevdiği
yemekleri, parfümleri, izlediği filmleri, okuduğu kitapları benzemez.
O halde nasıl olur da bir şehir, bir iklim, bir tarih ve bir
yatak hepimiz için ideal olabilir?
Bu yüzden, herkesin cenneti farklıdır.
İlk söz…
Çalışma hayatındaki pek çok insan gibi gürültülü trafiğe ve nahoş çokça ses üreten canlı cansız her şeye, toplu yaşam bilinci ve doğa sevgisi gelişmemiş sözde kent insanlarına, estetikten nasiplenmemiş binalara, sokaklara, caddelere, avm lere, nezaketten yoksun agresif insanlara, ülke gündemine, politik kavgalara ve yazmakla sonunu getiremeyeceğim diğer her yıkıcı duruma maruz kalınca, gittiği tatillerden dinginlik, temizlik, kalite, incelik, doğallık, tebessüm, insan odaklılık ve nitelikli iletişim bekleyen nam-ı diğer Huzursuz’un biriyim ben.
Bu kategoride yazdığım gezi notlarında nerede kalacağınız, nereleri gezeceğiniz ya da nerede yemeniz gerektiği konusunda bilgiler vermiyorum. Bunlarla ilgili tüm ayrıntıları internet üzerindeki yüzlerce gezi bloğundan edinebilirsiniz. Ticari kaygılar gütmeyen fikir bloğumda, gittiğim yerlerin bende uyandırdığı toplam duyguyu anlatmaya ve hayata yaklaşık olarak benim merceğimden bakan, aynı rahatsızlıkları hissedip aynı güzel ayrıntılarla keyiflenen insanlar için abartılmamış, sempatik görünmek için saptırılmamış gerçekleri paylaşmak niyetindeyim.
Ağva…
Latin dilinde iki dere arasına kurulan köy.
Suyla çerçevelenmiş karanın soyu tükenen tablosu.
Nehre rengini vermiş ormanın serin nefesiyle güneşi doğurup,
gün boyu kızan kaldırım taşlarını aynı nefesle soğuttuğu bir kaçış kasabası.
Ağva…
Su bisikletleri ve küçük tekneler,
Bahçeleri çiçekli müstakil evler,
Şile bezinden dikilmiş dallı güllü elbiseler…
Binlerce yıllık tarihinin “biz buradaydık” diyen sesi ile gittikçe çölleşen şehrin az ötesindeki vaha…
Sen de geçmiş, ben diyeyim asırlar öncesinden bugüne kollarını uzatan vefaya muhtaç bir kasaba.
Şile’nin sakin bir köyü olarak ün yapmasının ardından
İstanbullunun, kakafonik şehir ortamından kaçmak için daha sık ziyaret ettiği
bir yer olmuş Ağva.
Toprağı tozutan arabaların sayısı artınca, birer ikişer
başlamış inşaatlar. Önceleri küçük pansiyonlar yeterken, zamanla daha büyükleri
yükselmiş. Sakin köy yıllar içinde önce yazlıkçı ailelerin, sonra kısa
süreliğine de olsa İstanbul’a sırtını dönmek isteyen tatilcilerin
misafirhanesine dönüşmüş.
İnsanlar, hayatın başlangıcından beri yaşamlarını su
kenarlarına kurmuşlar.Tüm büyük medeniyetler suyun gücünden ve
arındırıcılığından faydalanmışlar. İnsanlık sudan
sebeplerle başlamış ve ondan gelen hayatla büyümüş, gelişmiş ve yenilenmiş.
Bu yüzden su kenarlarına çekiliyor olmamız.
Ondan gelen serinliğe ve dinginliğe ihtiyaç duymamız bu
yüzden.
Kendimi Göksu Nehri’ne
sıfır bir masanın sandalyesine
bırakırken içime yayılan ferahlık başka nasıl açıklanabilir ki?
İç evrenimden çıkıp dış dünyamın duyularıyla algılayabildiğim uzaklıkları taradığımda, bunun başkaları için de benzer bir karşılığı olduğunu anlıyorum.
Ve fakat…
Bir coğrafya ne kadar az insanla muhatap olursa , o kadar
bakir kalabiliyor. Her yeni ayak izi, bizim gibi doğa aidiyeti düşük insanların
ülkelerinde yeni yok edişler yaratıyor.
Ağva’nın on yıllardır büyüttüğü ağaçların arasından açılan beton yollarda yürürken, nehrin manzarasını karşıma almak için kıyıya konuşlanmış otellerden birinin kapısından geçmek zorunda kalırken, sokaklarında gezinirken adımlarıma çarpan atıkları ayaklarımla kenarlara itelerken yıkıcı gücümüzle bir kez daha yüzleştim. Böylesine konuksever bir ev sahibine karşı nasıl bu kadar bozguncu olabildiğimiz sorusuyla sessiz kavgalar ettim.
Ne bekliyorsunuz?
Sakinlik, boşluk, serinlik, sohbet, oksijen, doğa sesleri,
arınma…
Bu etiketler beklentilerinizi örnekliyorsa buraya gelme
niyetinizi eyleme dönüştürebilirsiniz. Ancak tüm bunlar için Ağva Merkezi
olarak adlandırılan bölgeden yaklaşık 4 km uzakta konumlanan otellerden birini
seçmelisiniz. Nehre sıfır konumda bulunan otellerde yemeğinizi su kenarında
yiyebilir, havuz başında güneşlenebilir ya da ağaç altındaki bir hamakta
kitabınızı okuyup şekerleme yapabilirsiniz.
Bölgedeki bazı oteller yalnızca yetişkin misafirlere hizmet
verdiğinden seçimlerinizde bu ayrıntıyı
göz önünde bulundurabilir ve daha sakin bir tatil geçirebilirsiniz.
Kişisel ziyaretim sırasında, ayrıntıları fazlaca umursayan
bir tatilci olarak bende rahatsızlık uyandıran noktaları da es geçmek istemem.
2019 Haziran ayı içerisindeki konaklamam sırasında cadde ve
sokakları oldukça kirli bulduğumu, yerel belediyenin, dışarıdan bunca ziyaretçi
alan bu bölgeye neden özenli davranmadığını anlayamadığımı, çevre ile ilgili
duyarlılığı az olan insanların yaratmış olduğu bu kirli görüntünün daha sonraki olası ziyaretler için olumsuz
bir imaj yarattığını belirtmek zorundayım.
Özel araç ile gitmeyecekseniz , oteller bölgesi ile merkez
arasındaki 4 km lik yol boyunca tek bir büfe dahi bulunmadığından ihtiyaçlarınızın
temini için alış veriş yapmakta biraz zorlanabilirsiniz.
Oda kahvaltı hizmet veren otellerin ve genel olarak Ağva’da bulunan yeme içme mekanlarının menü fiyatları lezzetleriyle ters orantılı olarak oldukça yüksek.
Saat 22.00’den sonra sahil kenarının +18 içerikler barındırdığını ve bu yüzden bu bölümde çoluk çocuk zaman geçirmenin pek mümkün olmadığının altını çizmeliyim. Ağva, benim tahminimin aksine, herkesin kullanımına açık olan kamu alanlarında çok farklı kültürel çeşitlilikte insan ağırlıyor. Bölge, özellikle hafta sonlarında günübirlik ziyaretçilerden yoğun ilgi görüyor.
Bir huzursuzdan tavsiyeler…
Gündüz ve gece sıcaklık farkının fazla olması nedeniyle
yanınıza mayonuzu alırken akşam için uzun kollu ve paçalı kıyafetlerinizi de
unutmayın.
Civarda elektrikli bisiklet kiralayan yerler var. Buradan yapacağınız 30 ya da 60 dk’ lık kiralamalarla Ağva’nın iç sokaklarına doğru keyifli sürüşler yapabilirsiniz.
Su üstünde zaman geçirmeyi seviyorsanız küçük nehir teknelerinden kiralayabilir ya da kendi enerjinizle süreceğiniz su bisikletlerini tercih edebilirsiniz.
İstanbul ya da Adapazarı gibi yakın şehirlerden değil de uzaklardan uçakla gelip hava alanına
konmaya niyetli iseniz yazının yayınlandığı tarih itibariyle 430-460 tl
arasında oynayan geliş gidiş taksi ücretini göze almalısınız.
Üstteki maddenin devamı olarak, niyetiniz sakin birkaç gün
geçirmekse ve 300 km den daha fazla bir mesafede ikamet ediyorsanız, kendinize
daha makul bir yer bulun.
Yağıyor yağmur… İçinden kreşendolar yürüyor. Birbiri ardına allegro ve adagiolar… Dev bir orkestranın önündeki solo, tatlı, yumuşak bir konçerto gibi akıyor yağmur.
Serinliği serinletiyor dışarıda yağmur. Minör bir akorun içinde her notayı ayrı ayrı duyuran sakin bir arpej gibi her nesnenin üstünde başka bir ses oluyor, yaprakta la saçakta do toprakta dominant mi çalıyor yağmur.
Kafiyeli bir nakaratın duyuş ahengiyle yarışır gibi vuruyor çatıya. Sürprizli esler, dekreşendo darbelerle sözün gülüşün düşün asmadaki üzümün ortasından geçiyor yağmur.
Katedrallerde tınlayan acapella ilahiler gibi huşudan bir hare olup sarıyor sessizliği. İncir kokulu mavi bir sabahı açmak için üç zamanlı bir ritimde, uyuklayan akşamı örtüyor yağmur.
Şarkı söyler gibi cantabile yağıyor yağmur.
Mini sözlük
Kreşendo : Sesi gittikçe güçlendirerek Allegro: Çabuk tempo Adagio: Ağır tempo Konçerto: Birlikte çalınmak üzere, orkestra ile bir solo çalgı için bestelenmiş müzik yapıtı. Arpej: Akor seslerinin birlikte değil de birbiri arkasından çalınması Dominant: Dizinin beşinci derecesi Dekreşendo: Sesi gittikçe söndürerek Acapella: Çalgı eşliksiz, insan sesi ile yapılan çok sesli müzik Cantabile: Şarkı söyler gibi.
