“Bir çatıdan ötekine doğru taşınırken bedenim, kim bilir kaç sokak lambasından geçti içim, kendinden gitmemek için.”
“İnsan zamana yenik düşüp değişse de gözleri hep aynı kalıyor.”
Originally posted on Demlik Edebiyat:
Piotr Miteska / Ready Set Love İnsan var olduğundan beri nefes alan, yüzyıllar akıp geçerken sürekli kostüm değiştirse de yarattığı etkiden taviz vermeyen ve her duyguyu kendi zıddıyla yan yana yürüten, züppe bir duygu aşk. Burnu büyük, janjanlı, taze sıkılmışken mis kokulu, pahalı; ancak akşama esamesi kalmayan çiçeksi parfümler gibi…
Konuşuyorum diğerleri dinliyor; “Arkadaş!” diyorum, “Babamın çuval fabrikası yoksa benim suçum mu?”
” Değil. “
“Hem artık bizi de tanımıyor doğru düzgün. Hatırlamıyor! Üzülecek bir durumu da yok.”
