Originally posted on Demlik Edebiyat:
Sığamadığım çantamdan taşıp sağa sola saçılan, bana ait ama benim kontrolümde olmayan şeyler toplamı gibi hayatım. Kerelerce hayıflanıp, yine kerelerce kendimi yalancı çıkardığım… Bazı parçalarımı evde bırakıp çıkabilmeyi istiyorum sokağa. Her gün yalnızca birini yüklesem sırtıma mesela. “Kusura bakmayın” desem sorana; “Bugün sabrımı almamışım yanıma. Bu yüzden ne bu bencilliğe, ne…
Originally posted on Demlik Edebiyat:
Mor bir bank buldu kendine kadın. İnsanları, binaları, caddeleri ve gürültüyü arkasına aldı. Oturdu. Muhafazalı, diz üstüne kadar inen koyu renk montunun altında, ince çoraplı bacaklarını savunmasız bırakan siyah beyaz bir etek vardı. Sonra uzun, derin bir nefes çekti burnundan. Kaburga kemiklerinin arasındaki her küçük boşluğu doldurmak istercesine bir daha……
“Yağıyor yağmur…”
“Ne garip ki doktor; insandan, yine insana kaçıyorsun. İnsana rağmen, insanla yaşıyorsun.”
“Yine çardağın altında uyuya kalmışım.
Sabah, gün yeni doğmuş, aylardan ağustos.
Ruh halleri karışık, gülüyorlar mı, usul usul ağlaşıyorlar mı anlayamadığım kumruları dinliyorum, gözlerim yeşil üzüm salkımına çakılı.”
