“Yeter artık !” demeyeceğim;
çünkü yetmez.
Çünkü cehalet, kurban ettikçe derinleşen aç karınlı bir kuyudur, doymaz.

Yaratıcının ömür taktirini yok sayıp ölüm meleğini aradan çıkaran ademoğlu bir kadına daha salladı orağını.
İradesine direnen zayıf eklentiyi (!) savurdu attı.

Okumadım nasıl yaptığını.
Tiksinerek okuyup hesaplarında ayrıntısıyla paylaşan çaresiz dostları görünce telefonu da koydum kenara.
“Yeter artık !”
“Ama gerçekten yeter artık !”
“Bu son olsun !”
….

Olmayacak !
Düşen ekmeği öperek alnına koyarken onu kutsalı sayan çocuk, bir kadına kalkan elin iki dünyada da kırılacağına inanmadan olmaz.

Küçük gözleri önünde henüz bir saat önce yalvararak insaf dilenen annesinin akşam yemeğini yetiştirme telaşını anlamadan, acıyan etleriyle dünyanın telaşında dolanırken inceden inceden havaya karışan “ah”larını duymadan, göz göze gelirsem tutamam da kendimi ağlarım diye hep boşluklara yolladığı bakışlarını görmeden olmaz.

Sövüp, dövüp, sindirip, öldürüp yine de erkek erkek dolaşan abilerin, amcaların, dayıların, babaların havasından geçilmezken, akşam üstü çekildikleri karakollardan sabah vakti sırıtarak dönüşlerini izlerken olmaz, olmayacak.

Ahh.. Yazarım elbet,
Sayfalar dolusu yazarım.
Sen okursun ağlarsın,
o okur kahırlanır,
herkes bağır bağır bağırır; “Yeter artık !”

Üç beş gün geçer, yeni bir mevzu vücut bulur,
sayfa çevrilir, meydan durulur.
Sonra,
daha çökmeden taze mezarın üstündeki toprak
biri daha çıkar, “Bana nasip değilsen kimselere olmayasın !” der,
bir çift ayakkabı daha eksilir kapılardan.
Dizler dövülür,
saçlar yolunur,
üçüncü sayfalar  yeni kurbanla namını yürütür,
kanlar çekilir,
içimizdeki isyan köpekleri kudurur.
Kaç bin yıldır budur olan.
Bizim buralarda kadın dediğin Allah’ından önce erkeğinden bulur.

Yemeği önüne konmuş, tabağı başka ellerde yıkanmış, ne gösterdiyse alınmış,  gel demiş gelinmiş, erkek diye kaç koyunlar kesilmiş, mirasta hakkı verilmiş, kaş kaldırınca sinilmiş, el kaldırınca susulmuş…

Kimse bir günde cani olmaz canım kardeşim.
ben anladım, sen de anla.