Şiirden tuvale akar çoğunlukla duygu.
Bu kez boyalar kelimelere dönüşsün dedik.
Ressam Gülay Nalcı’nın Hüzünbaz Kadını Demlik Edebiyat yazarlarının kalemiyle söze geliyor.

Yürüyordu kadın
O yürüdükçe
boyası dökülüyordu
evlerin
çatıların
az önce yanmış lambaların
Temmuzdu
İskelede lacivert bir bavul bekliyordu.
İkindi simitçisi
son para üstünü veriyordu.
Biri eli cebinde,
yüzü denize dönük
saatine bakıyordu bir adam.
Yürüyordu kadın.
Geçip gidiyordu
yoldan,
sokaktan,
yanık susam kokusundan.
Gündüzden artan sesleri,
beli bükülmemiş hevesleri
dağıtıyordu akşam.
Sandaletleri asfaltı sökerken
şehre dönük sırtı üşüyordu.
Çünkü bavul bekliyor,
adam saate bakıyor,
kadın
yalnız yürüyordu.

Derya CESUR
Nisan 2020