Gözle görünür, dille söylenir bir nedeni yokken, gözünü açtığın bir günü sıfırla çarptığın oldu mu hiç?
Yataktan doğrulmanın,
banyoya yürümenin,
yüzünü yıkamanın,
havluya uzanıp kurulanmanın bile zul geldiği sabahların
ve onu takip eden giyinmelerin,
yiyip içmelerin,
yıkanmış çamaşırları askıya yerleştirmenin ağır geldiği,
aslında hiç başlanmamış günlerin oldu mu?

Uykuya dalarken, içeride açık unutulmuş bir musluk varmış da, devam etmeni sağlayan tüm enerji buradan akıp gitmiş, posa gibi uyandığın zamanların?

En sevdiklerinin varlığının bile fazla geldiği, en keyif aldığın şeylerin bile sıradanlaşıp gereksizleştiği anlardan bahsediyorum. Sözsüz bir saklı bahçeye kapanıp, kilidi üç kere çevirip, anahtarı cebine koymak için neler vermeyeceğin anlardan…

Başını mı sallıyorsun?

Evet mi?

Yakaladım seni ! 🙂

Yapılacak onlarca şey,
konuşulacak insanlar,
üst üste yığılmış okunmayı bekleyen kitaplar varken
bir koltuğa uzanıp sızmayı düşledin mi sen de?

Ne uykuda ne de uyanıklıkta olmadığın bir arafta,
çalan kapı zili ile hoplayıp neredeyse tavana değen içini
tekrar katlayıp dürmenin ve ait olduğu yere yerleştirmenin
ne kadar yorucu olduğunu duyumsadın mı?

Yüz adım ötede köpüren bir deniz var.
Öğlene doğruydu, bir nedenle geçtim kıyısından,
yürüdüm ince kumları eze eze,
yine bir Kasım günü vardım eteğine.

Kalamadım çok,
arabaya binip ikinci vites sorularla kuşattım aklımı.
Geldim,
bir türlü uykuya düşemediğim kanepede
bu kez ekrana teslim ettim zihnimi.
Başka boyutlardan, bağlı hayatlardan bahseden bir dizinin en az 6 bölümünü peş peşe izledim.
Kandırdım onu biliyor musun?
Başka odalara sokup, sıfır çarpanını 6 bölümlük duraklamaya aldım.

Neye dokunsam,
neye niyetlensem,
neye doğru yürüsem anlam yitimi rekorları kırdığım bir cumartesi günü, tüm hayatımı kaplaması ihtimalinde ömrümü sıfırla çarpacak bu hissi “tehlikeli ruh halleri” listemin başına koydum.

Güneşe, kumsala, göğüs kafesim her sıkıştığında kendimi yanında bulduğum denize rağmen, beni kanepe ile kaynaşmış bir gövdeye hapseden bu kimyayı geceden sabaha nasıl ürettim dersin?

Keşke bilseydim !

Hayat boyu kaç mayından kıl payı kurtuluyoruz,
kaçının üzerinden tesadüfen atlıyor ya da tam kenarından sıyırıp geçiyoruz?

Görünmez, sayısız kılcal ağla kendimizi kenetlediğimiz şu dünyada sağlam kalabilmek için fazlaca şans mı gerekiyor acaba?
Ne bedenin ne de ruhun ritmi bozulduğunda kalabiliyoruz hayatta.
Verdiği  komutlarla bizi koruyup esirgeyen bu zeki et parçası, yine aynı yolla hayatı katlanılmaz kılabiliyor.
Adına paranoya, panikatak, şizofreni, bipolar denilen her türlü zihinsel denge kaybı
dipsiz umutsuzluklarla,
karanlık sanrılarla,
geçmeyen korkularla
geleceği kötürüm yapıyor.

Hadi o kadar zorlamayalım da, ufak bir eksen kayması diyelim. Bir kesitlik anlam yitimi…
Sana da uğradı mı hiç?

Ayakkabılarını giyip vasıtaya binmek,
yolu geçip çalıştığın binaya girmek dünyanın en ağır işçiliği gibi geldi mi?

Kanepeyle bütünleştiğin saatler sonrasında
karnından açlığın senfonisi yükselirken
yedi buçuk adımlık mutfağa gidip dolaptan bir kap yemek çıkarmak
Ağrı’ya tırmanmak zorluğuyla eşleşti mi?
Artık gireyim şu yatağa diye niyetlenip diş fırçana uzanırken
aynada karşılaştığın efsürde suretine dikip bakışlarını,
“Bu geçecek di mi?, Mutlaka hissim değişecek !” diye diye kendini telkin ettin mi?

Başını mı sallıyorsun?

Hayır mı?

Hımmm..

Belki de,
seninle hiç tanışmadık !