Annem ve babam, yaşadığım şehre otuz km uzaklıkta şirin bir köyde yaşıyorlar. On beş günde bir akşam yemeğine gitmem ve bayramlar dışında, sıkça uğradığımı söyleyemem. Sıcakların iyice etkisini göstermesiyle, yaz boyunca işe köyden gidip gelmeye karar verdim. Gerekli elbiselerim ve kitaplarımdan başka yanıma hiçbir şey almadım. Hem, az geliyorsun diye hayıflanıp duran annemler sevindi bu duruma, hem de şehrin boğucu kalabalıkları ve gri egemenliğinden sıkılmış olan ben.

İş çıkışlarında hiç vakit kaybetmeden köye gitmeye başladım. Güneş batana kadarki zamanı çam ormanlarına bakan terasımızda kitap okuyarak geçiriyor, güneş battıktan sonraki zaman diliminde de annem ve babamla sohbet ediyorduk. Bu sohbetler daha çok benim ve kardeşlerimin küçüklüğüne dair anılardan oluşuyordu. Annem ve babamın ilerleyen yaşlarının getirdiği duygusallıktan olsa gerek; anlattıkları birçok anı bazen nemlenen gözleri eşliğinde araya giren bir suskunluk, bazen de derin bir nefes alıp veriş eşliğinde araya giren bir tebessümle bölünüyordu.

Bazı akşamlar kardeşlerimin de dâhil olduğu sohbetlerde, dijital dünya sonrası tozlanmaya yüz tutan aile albümlerimizi inceliyor, birçok fotoğrafta gülüşmelerimize anlam veremeyen eşlerinin: “Hadi artık, kalkalım!” talimatlarına yine gülerek karşılık veriyorduk. Hatta ben, aramızdaki samimiyete sığınarak: “Getirmeyin oğlum bir daha şunları” diyerek kızlarımızın burunlarını iyice şişiriyordum.

Hafta sonları da bir yere gitmiyor, zamanımın hepsini köyde geçiriyordum. Kahvaltı kültürü çok gelişmemiş biri olarak, sofrada bulunan hemen hemen her şeyin bizimkiler tarafından üretildiği kahvaltı sofralarından kalkmak istemiyordum.

Aslında asıl hikâye de bu kahvaltı sofralarının kurulduğu bir sabah başladı. O gün sabah annemin kendi tavuklarına ait kaynamış yumurtalarından birini soyuyordum ki; demir avlu kapısı büyük bir şıngırtıyla sarsıldı. Komşumuzun yedi yaşlarındaki oğlu ve on yaşlarındaki kızı koşarak içeri girdiler. Avlunun bir köşesinde duran, annemin devasa boyutlardaki saksılarından birinin arkasına saklandılar ve bize işaret parmaklarıyla sus işareti yapıyorlardı. Önce ne olduğuna anlam veremedim ve korktum. Böylesine heyecanla kimden kaçıyorlardı ki?

Duruma alışık olan annem ve babam gülümsüyordu. Ben ise aval aval olan biteni seyrediyordum. Kısa bir süre sonra avlu kapısından içeri başka bir komşumuzun çocuğu girdi: “Şükran teyze Aysel ile Necip burada mı?” diye sordu. Annemin: “Burada kimse yok!” cevabının ardından koşarak çıkıp gitti.

İnanın hala olan biteni anlayamıyordum. Sonrasında; anlayamamam üzerine kendimle yaptığım muhakemelerde, olayla ilgili tahminlerim içerisinde neden gerçek sebebin olmadığını içim acıyarak irdeledim. O gün o sandalyede köyümün çocuklarından biri oturuyor olsaydı; muhtemelen ilk tahmini doğru çıkacaktı. Peki, benim tahminlerim neden yanlıştı? Nedeni basitti aslında. Güncel belleğim içerisinde, o olayı anlamlandırabilecek en ufak bir kırıntı yoktu. Kısa süreli düşünme safhasında ise beynim, kaynak olarak güncel belleğimi kullanıyordu. Asıl gerçek bilinçaltımın çok derinlerinde, anılarımın çok gerilerinde saklıydı.

Ne olup bittiği üzerine tahminde bulunduysanız eğer o zaman söyleyeyim: o çocuklar saklambaç oynuyordu!

Çok uzun zaman olmuştu saklambaç oynayan çocuklar görmeyeli. Yaşadığım şehirde hiç görmedim desem yalan söylemiş olmam. Bırakın saklambacı, kendine ait oyun alanları olan siteler dışında artık sokaklarda çocuk bile görmez oldum.

Nerede kalmıştık? Ha evet, saksının arkasında bırakmıştık en son çocukları. Nasıl heyecanlı, nasıl da kendilerini kaptırmışlardı… Koşuşturmaktan yüzleri al al ve terliydi. Bulandıkları toz ve topraktan elbiseleri kirliydi. Ama o gözleri var ya o gözleri… Işıl ışıl parlıyordu. Onları o halde görünce benim de içimde bir şeyler kıpırdamaya başladı. Ben de heyecanlanmıştım. Kahvaltıyı sofrada öylece bırakıp yerimden kalktım. Annemin: “Oğlum yapsana kahvaltını, nereye gidiyorsun?” sorusuna, “Sokağa çıkıp çocukları seyredeceğim biraz” diyerek cevap verdim.

Sobelenmeler bitmiş ve yeni ebe, yüzünü beton direğe dönerek, diğerlerinin saklanması için saymaya başlamıştı ki: “Çocuklar ben de oynamak istiyorum!” dedim çocuksu bir heyecanla. Benim ebe olmam şartıyla kabul ettiler. Bu kez ben yüzümü direğe dönmüş ve saymaya başlamıştım: “Önüm arkam sağım solum sobe! Saklanmayan ebe!”

Koşuşturmaktan bu kez de benim yanaklarım al al olmuş, saçlarım terden birbirine yapışmıştı. Çocuklara oranla çok daha iri cüssemi saklamak daha zor oluyordu. Yine benim ebe olduğum bir bölümde çocukları aramaya koyulmuş, saklanmış olabilecekleri yerleri hızlıca kontrol ediyordum. Geniş gövdeli bir dut ağacı arkasından beni izleyen bir baş dikkatimi çekti. Süratle oraya koştum ve ağaç arkasında bekleyen çocuğu gördüm…

Olduğum yerde kalakaldım. O benim gözlerimin içine, ben onun gözlerinin içine bakıyordum. Tüm saflığıyla bana gülümsüyordu. Bu çocuk oyun oynadığımız çocuklardan değildi. Şimdi o an hissettiklerimi anlat deseniz anlatamam, yaz deseniz yazamam, çiz deseniz çizemem. Sahip olduğum hiçbir yetenek bunu size aktarmamı sağlayamaz. Boğazımın tam ortasında bir yumru, ne aşağı iniyor ne de yukarı çıkıyor. Bir hayalet görmüşçesine dikilen tüylerim, titremeye başlayan dudaklarım, neden olduğu buğu görüşümü bulanıklaştıran gözyaşlarım ve az sonra patlayacakmış gibi atan kalbim… Ve yaklaşık yirmi metre uzaklıktaki beton direk üzerinde şaklayan eller, zafer kazanmış bir komutan edasıyla, haykırırcasına “sobe” kelimesine hayat veren diller.

Çocukların yanıma gelip hep bir ağızdan: “İyi misin Özkan Ağabey?” soruları çınlatıyordu kulağımı. Kendime gelmem biraz zaman aldı. Beynim ve kalbim normal işlevlerini sürdürebilecek yeterliliğe ulaştıktan sonra, bir kaç el daha oynadık. Kendimi iyi hissetmiyordum. Çocuklardan müsaade isteyip ayrıldım. Biraz ilerledikten sonra geriye dönüp çocuklara baktım, yeni ebeyi belirliyorlardı aralarında… Ve o çocuk ise; aynı tebessümle, dut ağacının gölgesi altından bana bakıyordu.

O gün ağzımı bıçak açmadı. Annem ve babamın: “Neyin var oğlum?” soruları ise cevapsız kaldı. Erkenden uyudum… Ve o çocuk rüyamdaydı; aynı ağacın altında, aynı tebessümle.

Ertesi sabah ben daha kalkmadan hazırlamıştı annem kahvaltı sofrasını. Düne göre daha iyiydim. Sokaktan çocuk sesleri geliyordu. Avluya yuva yapmış kırlangıçların seslerine karışıyordu çocuk sesleri. Belli ki yine oyun oynuyorlardı. Kısa zaman sonra avlunun kapısında Aysel belirdi: “Özkan Ağabey körebe oynıcaz gelsene” deyip koşarak uzaklaştı. Annem bozdu sessizliği: “Oğlum kazık kadar adamsın, el âleme güldürcen kendini!” Anneme dönüp sadece gülümsedim.

Çok zaman geçmemişti ki bir çocuk daha belirdi kapıda. Kıpırdamadan öylece bana bakıyordu. Gülümsüyordu. Tanıyordum onu, o da beni tanıyordu… Daha fazla dayanamadım. Dişlerimi sıkmayı denedim, elimle ağzımı kapatmayı denedim, hatta üzerimdeki tişörtümü çıkarıp yüzüme bastırmak istedim fakat hiç birini yapamadım. Titreyen göğüs kafesimde saklamaya çalıştığım her şey büyük bir gürültüyle, baraj duvarlarını yarıp geçen su gibi yardı geçti boğazımı. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Tüm bunlara annem ve babamın feryat figan telaşı eklendi. Çocuk ise hala tebessümle bana bakıyordu. Tanıyordum onu, o da beni tanıyordu. Ve o gülümseyen dudakları birbirinden ayrıldı:

“Gelmiyo musun?” dedi.

“Geliyorum, geliyorum!” dedim hıçkırarak ne dediğim anlaşılmamacasına.

Annem ve babamın telaşı artmış, korku ve tedirginlik eklenmişti.

“Oğlum nereye bakıyorsun, kiminle konuşuyorsun böyle?” dedi babam.

Sustum… Ağladım… Ağladım…

Ağlamam bittiğinde ise kan çanağı gözlerimle kendimi sokağa attım. Hava kararana kadar da eve dönmedim. Neler oynamadık ki çocuklarla; körebe, istop, saklambaç, yakar top ve daha neler neler. İçimi tarifsiz bir ferahlık ve huzur kapladı. Seslerimiz kuş seslerine karıştı. Akşam ezanı okunmaya başladığında ise herkes bir yöne doğru evlerine dağıldı.

Bir hafta daha kaldım köyde…

O çocuğu bir daha görmedim.

Benden başka da görebilen olmadı zaten.

Olamazdı da…

Özkan SARI