Eskiden A4 boyutunda boş bir sayfa koyar önüme öylece bakardım. Tükenmez kalemim ya kağıdın üzerinde ya da yanında, onu elime almamı beklerdi. Bazen hiç beklemez, karıştırırdım kalemin karasını kağıdın beyazına, bazen de dakikalarca, saatlerce beklerdim parmak bile oynatmadan. O beyaz sayfa tarlamdı aslında benim, özenle ekersem, bilirdim ki aynı özenle o da bana karşılığını verecek. Baştan savma bir ekimin geri dönüşü ise baştan savma bir yazı olacak.

Şimdi ise devir değişti. Yine var belki beyaz kağıt ve tükenmez kalem ama yazmak için bilgisayarlarımızı tercih ediyoruz. Eskiden önüme sayfayı koyuyorken, şimdi de bilgisayar ekranında beyaz bir Word sayfası açıyorum. Eskiden kalemim beklerken, şimdi de klavyenin tuşları bekliyor onlara dokunmamı. 

Bize eşlik eden yardımcılarımız değişse de yazmaya başlamak için yapılan zihinsel hazırlıklar değişmedi. İster gerçek bir sayfa olsun, ister bilgisayar ekranında sanal bir sayfa, ikisi de benden özenli bir ekim bekliyor. Bekliyor diyorum da aslında onların pek umurunda değil… Onlar kibarca: ”Ne ekersen onu biçersin” diyorlar.

Bu yazıma başlamadan önce, hazırlıksız ve ne yazacağımı(ekeceğimi) bilmeden oturdum bilgisayar başına. Açtım boş bir sayfa, önce uzun bir süre bekledim. Yazacak onca konu varken! Yazacak bir şey bulamadım! Sonra ani bir kararla bilgisayarı kenara bıraktım. Eski günlerdeki gibi kalemin karasını, kağıdın beyazına karıştırmaya niyetlendim.

Dolabımdan üç beş tane bembeyaz kağıt çıkardım. Hafiften heyecanlandığımı söylemeliyim. Kokularını içime çektim kağıtların, işte o kokunun hem beynimde hem gönlümde bir yerleri uyardığını, birilerini uyandırdığını hisseder gibiydim. Onları masanın üzerine bırakıp, uzun süredir kullanmadığım, özenle kutularına koyup kaldırdığım tükenmez kalemlerimi almaya gittim. Düzenlemediğim için karma karışık olmuş kütüphane dolabımın içinde buldum eski dostlarımı, alıp heyecanla masaya döndüm.

Masa üzerinde boş bir kağıt ve üzerinde onu elime almamı bekleyen kırmızı tükenmez kalemim hazırdı. Ben de hazırdım aslında… Çok fazla beklememe gerek yoktu, kağıt ve kalemimin gönlümde uyandırdığı birileri, ruhumun kulaklarına bir şiirin ilk satırlarını fısıldamaktaydı. Heyecanla aldım kırmızı tükenmez kalemimi elime… Şimdi sıra kalemimdeydi; benim ona ilettiklerimi, o da kağıdın kulaklarına fısıldayacaktı…

Kalemim; dudaklarını dokundurur dokundurmaz kağıda anladım bir terslik olduğunu çünkü en ufak bir mürekkep izi belirmemişti kağıt üzerinde. Bir daha denedim… Bir daha… Ve bir daha! Ama nafile! Sanki kalemim kurumuş ve bana küsmüşçesine tepki vermiyordu. Kaldırıp salladım, iki avucuma alıp sıcak nefesimi üfledim fakat değişen bir şey olmadı.

Olabilir miydi? Kalemim bana küsmüş müydü? Gelişen teknolojiye, bilgisayara ya da bizi esir alan interaktif sanal dünyaya mı değişmiştim onu? Hadi canım sen de! Öyle şey olur mu? Basit bir kalem işte, belli ki uzun süre kullanılmayınca kurumuş. Yani… Tükenmez kalem tükenmiş herhalde!

Kırmızı kalemimi kenara bırakıp, mavi kalemimi aldım elime ve onun da tenini değdirdim kâğıdın tenine fakat o da fısıldamadı kâğıdın kulaklarına benim onun kulaklarına fısıldadıklarımı. Neden ikisi de yazmaz olmuştu ki? Bana bir şey mi söylemek istiyorlardı? Derken kırmızı kalemim, benden uzaklaşmak istiyormuşçasına masanın kenarından yuvarlanarak yere düştü. Tüm hevesim kursağımda kaldı. Daha fazla zorlamak istemedim ve ikisini de kutularına yerleştirip dolaptaki yerlerine geri koydum.

Ne yazacağım şiir kaldı aklımda ne de yazmak için bir istek. Zihnimde karmakarışık kelimeler dolaşıyordu sadece; kalem, kağıt, bilgisayar, Word, tarla, ekmek, biçmek, eski, yeni, şiir ve daha birçok birbirinden kopuk kelime.

Zaman epey ilerlemişti.

Tam da o anda; kan toplamış, uykusuz gözlerim üzerine güneş doğmaktaydı…

Tam da o anda; uyanmam için kurduğum telefonumun alarmı çalmaktaydı…

Ve… Tam da o anda; gönlümde uyandırılmış birileri tekrar uykuya dalmaktaydı!

***

Özkan SARI